១៤កុម្ភៈ នៃជីវិតខ្ញុំ
ខ្ញុំឈ្មោះកុម្ភៈ។វាជាខែទីពីរ
នៅឆ្នាំក្នុងសុរយគតិ ។ខ្ញុំកើតនៅថ្ងៃទី១៤ ឆ្នាំ១៩៩៥ តែខ្ញុំមិនដែលដឹងថា ថ្ងៃកំណើតរបស់ខ្ញុំត្រូវនឹងថ្ងៃនៃសេចក្តីស្រលាញ់ ហើយខ្ញុំក៏មិនដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាអ្នកម៉ាក់
លោកប៉ាដាក់ឈ្មោះនេះដែរ។ ប៉ុន្តែ ទើបតែប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះទើបខ្ញុំដឹងថាវាជាថ្ងៃដ៏ពិសេសសម្រាប់ មនុស្សនៅជុំវិញ ពិភពលោក។ ខ្ញុំត្រេកអរ
និងរំភើបខ្លាំងណាស់ ពេលដែលដឹងថា ខ្ញុំកើតថ្ងៃនេះ។ពេលខ្ញុំដឹងក្តី នៅអនុវិទ្យាល័យ មិត្តភក្តិជាច្រើនមករាប់អានខ្ញុំ។ ខ្ញុំពិតជាសរសើរនូវភ័ព្វសំណាងរបស់ខ្ញុំ ដែលកើតចំថ្ងៃនេះ។ មនុស្សជាច្រើនដទៃទៀតក៏សរសើរខ្ញុំ
ដូចខ្ញុំសរសើខ្លួនឯងដែរ។
ពួកគេនិយាយថា មានតែខ្ញុំទេ ក្នុងចំណោម មិត្តភក្តិទាំងអស់ ដែលកើតចំនៅថ្ងៃនេះ។ ពួកគេនិយាយថា
ពួកគេចង់កើតនៅថ្ងៃកំណើតខ្ញុំនេះដែរ។ ក្រៅពីមានថ្ងៃកំណើតដ៏ពិសេសនេះ ខ្ញុំក៏ស្ថិតនៅក្នុងត្រកូលអ្នកធូរធាគួរសមដែរ
ខ្ញុំមានម៉ូតូម៉ាកអាយខុន សេរីថ្មីមួយគ្រឿង មានទូរស័ព្ទដៃទំនើប
និងមានអ្វីៗផ្សេងទៀតមិនខ្វះ។ តែអ្វីដែលខ្ញុំខ្វះ និងខ្មាសគេនោះ គឺខ្ញុំមិនទាន់មានសង្សារ។ នៅមុនថ្ងៃបុណ្យនៃ
សេចក្តីស្រលាញ់១៤ កុម្ភៈឆ្នាំ២០១០ ប្រហែលជាងមួយខែ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំបានណែនាំឲ្យខ្ញុំស្គាល់
និងរាប់អានជាមួយវិទ្យា ដែលគេជាមនុស្សសង្ហា ម្នាក់នៅសាលាផ្សេងពីសាលារបស់ខ្ញុំរៀន
និងគេរៀនខ្ពស់ជាងខ្ញុំមួយថ្នាក់ ហើយក៏មានអាយុច្រើនជាងខ្ញុំពីរឆ្នាំដែរ។ ឪពុកម្តាយគេជាអ្នកមានស្តុកស្តម្ភ រួមទាំងអំណាសក្នុងជួររដ្ឋាភិបាលផង។ គ្រាដំបូងដែលយើងជួបគ្នា
ខ្ញុំមិនហ៊ានិយាយរកគេមុនទេ តែគេចេះតែព្យាយាមទូរស័ព្ទ និងផ្ញើសារមកខ្ញុំ។ ការសន្ទនារបស់ពួកយើងទាំងពីរយូរៗទៅ ក៏បានឈានទៅដល់ការអាណិត និងស្រលាញ់។ ខ្ញុំតែងតែអាណិតគេ ពេលគេតេមក និងនិយាយអង្វរ
លួងលោមសុំស្រលាញ់ខ្ញុំ។ គេថា
គេគេងមិនលក់ទេ បើសិនមួយរាត្រីគេមិនបាននិយាយជាមួយខ្ញុំបានមួយម៉ាត់តាមទូរស័ព្ទ។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំអស់សំណើច
ពេលខ្លះមិនយល់ពាក្យរបស់គេ ដែលនិយាយបញ្ឆិតបញ្ឆៀងជាច្រើនដង។ ជាពិសេសនៅពេលគេនិយាយថា គេចង់ថើបខ្ញុំ ឬចង់នៅក្បែខ្ញុំ តែពីរនាក់
តែគេមិនដែលនិយាយថា ចង់រួមភេទជាមួយខ្ញុំទេ។ រាល់ពេលដែលគេនិយាយពាក្យនេះ
ធ្វើឲ្យខ្ញុំអៀនឡើងរឹងខ្លួនតែម្នាក់ឯងក្នុងបន្ទប់។ ការទំនាក់ទំនងដោយលួចលាក់របស់ពួកយើង
ទីបំផុតពួកយើងក៏យល់ចិត្តគ្នា។ឯថ្ងៃបុណ្យសង្សារក៏មកដល់។ រាល់ឆ្នាំឲ្យតែដល់ថ្ងៃនេះ អ្នកផ្ទះរបស់ខ្ញុំតែងតែធ្វើពិធីនាំខ្ញុំទៅវត្ត
ដើម្បីនិមន្តព្រះសង្ឃស្រោចទឹកតាមប្រពៃណីព្រហ្មញ្ញសាសនា
និងលាយឡំនិងព្រះពុទ្ធ។ប៉ុន្តែ ឆ្នាំនេះ ដោយមានការជួយជ្រោមជ្រែងពីមិត្តភក្តិ និងការអូសទាញរបសើវិទ្យាផង
ខ្ញុំក៏បាន សុំពេលមួយល្ងាច ដើម្បីបានទៅដើរលេងជាមួយពួកគេនៅតំបន់ជាយៗក្រុង
ដែលជា រឿយៗលោកប៉ា អ្នកម៉ាក់មិនអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំដើរនោះទេ ព្រោះខ្ញុំជាកូនតែមួយគត់ក្នុងគ្រួសារ។
ពេញមួយល្ងាចនៃថ្ងៃបុណ្យ
ពួកយើងធ្វើពិធីជប់លៀង ដោយមានការញុំាទឹក្រូច
ការញុំាប្រហិតចៀន និងពោតស្ងោរនៅព្រែកលាភ។ ក្រៅពីនោះក៏មានការច្រៀងរាំដែរ
ដែលពួកយើងភាគច្រើនសុទ្ធតែមានគូស្នេហារៀងៗខ្លួន។ ខ្ញុំមិនសូវចេះរាំទេ ព្រោះជាលើកទីមួយហើយ
ដែលបានដើរតែឯង
ឯពួកគេមើលទៅដូចជាថ្នឹកខ្លាំងណាស់ សូម្បីតែការកៀកកើយ ឱបថើបគ្នា។ ចំណែកខ្ញុំ ខ្ញុំមិនបានបណ្តោយឲ្យវិទ្យាមកប៉ះពាល់រាងកាយខ្ញុំ
ថើប សូម្បីតែប៉ះ ចុងដៃក៏គ្មានដែរ
ហើយគេក៏បង្ហាញអំពីអត្តចរឹតមិនបៀតបៀនខ្ញុំ។ គេបានហុចមកឲ្យខ្ញុំនូវទងផ្កាកុឡាបពណ៌ក្រហម
តែមួយទងប៉ុណ្ណោះ ដែលគេបញ្ជាក់ថា មួយទងមានន័យថា ស្នេហ៍ស្មោះ មួយទល់និងមួយ។ពួកគេប្រាប់ខ្ញុំថា ថ្ងៃនេះ គឺជាថ្ងៃបុណ្យសង្សារ
គ្មានថ្ងៃអីផ្សេងទេ ហើយមិនបានប្រាប់ថា
ជាថ្ងៃបុណ្យ ដែលហូរចូលមកពីបរទេសដែរ។ ពួកគេបញ្ជាក់ថាថ្ងៃនេះ គូសង្សារត្រូវតែលះបង់ខ្លួនប្រាណឲ្យគ្នា
ដើម្បីបង្ហាញពីចិត្តស្មោះ។ ការនៅជាកម្សាន្តជាមួយគ្នា
រហូតដល់ម៉ោងប្រាំមួយល្ងាចទើបពួកយើងបែកគ្នា។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំពុំបានដឹងថាពួកគេត្រូវធ្វើអ្វីទៀតទេ
ព្រោះខ្ញុំហាក់បានគេងលក់មួយភាំង
ក្រោយពីសាក ល្បងញុំាស្រាបារាំងប្រភេទថ្លៃមួយកែវរួចមក។ ប៉ុន្តែក្រោយពីខ្ញុំដឹងខ្លួនវិញ
ទើបខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំកំពុងតែត្រូវស្ថិតក្នុងផ្ទះសំណាក់មួយ ដែលមានវិទ្យាកំពុងតែគេងស្រាត
នៅក្បែរខ្លួនខ្ញុំ។ ខ្ញុំភ្ញាក់ឡើងក្រញាង ហើយស្ទុះបម្រុងរត់ចេញ
តែពេលក្រឡេកមើលមកខ្លួនប្រាណរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏គ្មានសម្លោកំពាក់ដូចគ្នា។ ពេលនោះហើយ
ដែលខ្ញុំដឹងថា រាងកាយរបស់ខ្ញុំគឺត្រូវបានបំពាន ដោយវិទ្យា តែខ្ញុំមិនបានខឹងខ្លាំងចំពោះគេទេព្រោះយើងស្រលាញ់គ្នា
គ្រាន់តែអាក់អន់ចិត្ត ដែលគេមិនគួរធ្វើរឿងបែបនេះមកលើខ្ញុំទាល់តែសោះ។ បន្តិចក្រោយមក គេក៏ភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើងដែរ។ គេបានរំកិលខ្លួន
ហើយដាក់ក្បាលកើយមកលើភ្លៅរបស់ខ្ញុំ
ដែលខ្ញុំមិនទាន់ពេញចិត្តឲ្យគេកើយនៅឡើយ។ ខ្ញុំមិនបានដេញ ឬរុញគេចេញទៅវិញទេ។គេពិតជាបង្ហាញ ឲ្យខ្ញុំឃើញថា
គេស្រលាញ់ខ្ញុំមែន។ បន្ទាប់មក គេក៏ត្រកងក្បាលរបស់ខ្ញុំឲ្យឱនមករកគេ
គេថើប អង្អែលផ្ពាល់ខ្ញុំ គេចាប់ផ្តើមញក់ញីខ្ញុំម្តងទៀត។ ដោយរាងកាយអាក្រាតដូចគ្នា
គេចាប់បង្វិលខ្ញុំឲ្យមកនៅពីក្រោយខ្លួនរបស់គេម្តងទៀត។ គេចាប់ផ្តើមថើប
ត្រដុសរាងកាយរបស់ខ្ញុំ ធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្លេចអស់នូវការអៀនខ្មាស និងការខឹងសម្បារ។ នៅពេលគេបម្រុងរួមរ័កពជាមួយខ្ញុំម្តងទៀត
ស្រាប់តែសំឡេងគោះទ្វារពីខាងក្រៅ។ វិទ្យាបង្ហាញពីទឹកមុខខឹង មិនពេញចិត្តចំពោះការគោះទ្វារនោះទេ។ គេរអ៊ូតិចៗថា
ពួកឯងគោះទ្វារធ្វើអី ដឹងអញកំពុងរវល់ទេ។ ថាហើយគេក៏ទាញកន្សែងពោះគោមកស្លៀក
រួចដើរសំដៅទៅរកទ្វារ
ឯខ្ញុំគ្រាន់តែចាប់ទាញស្រោមពូកមក គ្របពីលើរាងកាយបន្តិច តែប៉ុណ្ណោះ។ ភ្លាមនោះស្រាប់តែវិទ្យាស្ទុះរត់មកវិញ
យ៉ាងលឿនថយមកក្រោយ ហើយជាមួយគ្នានោះ
ប៉ូលីសពីរនាក់ក៏ចូលមកដល់។ ឯប៉ានិង ម៉ាក់របស់ខ្ញុំក៏បានមកដល់តាមក្រោយ។ ប៉ាបានប្តឹងឲ្យគេចាប់វិទ្យាដាក់គុក
ព្រោះគេបានបង្ខាំង
និងរំលោភខ្ញុំ ដែលមិនទាន់គ្រប់អាយុ ទោះបីជាខ្ញុំយំអង្វរ និង ធានាថាខ្ញុំក៏ស្រលាញ់គេក៏ដោយស្មោះ
ឬថា ពួកយើងបានស្រលាញ់គ្នារវាងចិត្តនិងចិត្តក៏ដោយ។ វិទ្យា ត្រូវបានតុលាការក្រុងភ្នំពេញកាត់ឲ្យជាប់ទោសរយៈពេល៧ឆ្នាំ ពីបទបង្ខាំង និងរំលោភខ្ញុំ។ នៅក្នុងបន្ទប់សវនាការ គេមិនបាននិយាយអង្វរខ្ញុំ ឲ្យជួយគេ ក្រៅពីពាក្យថា សុំទោស ដែលបងប្រព្រឹត្តខុសលើអូននោះទេ។ គេនិយាយទៀតថា បងមិនគួរធ្វើបែបនេះឡើយ បងគួរតែរង់ចាំដល់អូនមានអាយុគ្រប់ការ ឬគួរតែរង់ចាំដល់យើងរៀបការរួច តែឥឡូវអ្វីៗហួសអស់ហើយ។ ពេលរថយន្តពន្ធនាគារដឹកគេយកទៅ គេនៅតែតាមមើលមកខ្ញុំ ហាក់មិនដាច់ពីខ្ញុំ ហាក់នៅតែស្រលាញ់ខ្ញុំ។ ឯខ្ញុំក៏ត្រូវបានអង្គការស្រ្តីមួយជួយយកទៅបណ្តុះបណ្តាល និងលើកទឹកចិត្តឲ្យរៀនបន្តទៀត។ខ្ញុំសែនស្តាយនូវអនុស្សាវរីយ៍នេះ ខ្ញុំគិតថា បើអាច ខ្ញុំនឹងរង់ចាំរហូតពេលគេចេញពីគុកមកវិញ ហើយពួកយើងប្រហែលនឹងរៀបការជាមួយ គ្នា ព្រោះវាពុំមែនជាកំហុសរបស់អ្នកណាម្នាក់នោះទេ។…ហើយចាប់ពីពេលនោះមក ទើបខ្ញុំ ដឹងច្បាស់ថា ថ្ងៃនេះមិនមែនជាថ្ងៃបុណ្យសង្សារ ដើម្បីលះបង់ខ្លួនប្រាណអីឲ្យគ្នា ឬជាប្រពៃណីខ្មៃរអីនោះដែរ។ ពួកគេនិយាយ សុទ្ធតែកុហកបោកប្រាស់ខ្ញុះលើកលែងតែវិទ្យាម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលល្អ និងស្មោះត្រង់ជាមួយខ្ញុំ។
No comments:
Post a Comment