ជីវិតនាងអានីតា
ពេលដែលអ្នកឃើញស្នាមញញឹម ដែលនាងបានបញ្ចោញនាពេលនេះ អ្នកពិតជាយល់ថា ជាស្នាមញញឹម ដែលពោរពេញទៅដោយភាពរីករាយ គ្មានទុក្ខព្រួយ បង្កើននូវក្តីត្រេកត្រអាលគួរឱ្យស្រលាញ់។
តែ មិនដូចជាការគិតរបស់អ្នកនោះទេ វាជាស្នាមញញឹម ដែលបង្កប់ទៅដោយក្តីឈឺចាប់
និង ទុក្ខសោកបំផុត។ ម្ចាស់នៃស្នាមញញឹមនេះឈ្មោះអានីតា
ជាឈ្មោះ ដែលខ្ញុំបានដាក់ឱ្យ នាង ជំនួសឈ្មោះសុជាតា ដែលម្តាយរបស់បានដាក់ឱ្យកាលពីគាត់នៅមានជីវិត។ ឆ្នាំនេះនាងមាន អាយុ១៨ឆ្នាំ។
នាងបានបញ្ចប់ការសិក្សា កាលពីបីឆ្នាំមុន
បន្ទាប់ពីម្តាយរបស់នាងស្លាប់ ដោយសារការឈឺចិត្ត និងជំងឺប្រចាំកាយ និងដែលនាងអះអាងថា
បណ្តាលមកពីការ ក្បត់ចិត្តរបស់ឪពុកនាងទៅមានស្រីថ្មី។ ឆ្លៀតពេលទំនេរ ក្រុមការងារខ្ញុំ
ក៏ជួបសំណេះសំណាលជាមួយម្ចាស់កសិដ្ឋាន និងអ្នកធ្វើការនៅទីនេះ។ ខ្ញុំបានជួបនាង
នៅពេលក្រុមការងារក្រសួងរបស់ខ្ញុំ ត្រូវចុះទៅពិនិត្យកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមមាន់ នៅបាត់ដំបង។
មើលទៅទឹកមុខនាង ហាក់មិនសូវមានភាពក កក់ក្តៅ
អានីតា បញ្ជាក់ ដោយការអួលដើម-ក រលីងរលោងទឹកភ្នែកម្តងម្កាលថា
នាងបានលះបង់ចោលការរៀនសូត្រទាំងសោកស្តាយ អាឡោះអាល័យបំផុត
តែនាងមិនអាចរកមធ្យោបាយ ឬវិធីណាឱ្យល្អជាងនេះបាន។នាងនិយាយថា
នាងមានការសាកស្តាយខ្លាំងណាស់ ចំពោះការរៀនសូត្រនេះ។នាងបន្តទៀតថា
ការឈប់ពីការសិក្សានេះ គឺដើមហេតុមកពីគ្មានអ្នកមើលថែរក
ប្រាក់ចិញ្ចឹមជីដូន និងប្អូនតូចៗរបស់នាង ក្រោយពីម្តាយរបស់ស្លាប់ទៅ។ នាងថា កាលពីនៅរៀន នាងរៀនបានចំណាត់ថ្នាក់ល្អបង្គួរដែរ
មិនចាញ់សិស្សពូកែដទៃទៀតឡើយ។ នាងបន្តទៀតថា ក្រៅពីក្លាយជាកម្មករ
នៅកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមមាន់ ដែលទទួលបានប្រាក់ប្រចាំខែ៥០ដុល្លារ
សម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ឱ្យប្អូនៗបានទៅរៀន
និងទ្រទ្រង់ជីវភាពគ្រួសារ ដែលមានជីដូនជរា ហើយម្ចាស់ចម្ការជាមនុស្សស្និទ្ធ ស្នាលជាមួយម្តាយនាង និងមានចិត្តសប្បុរសដែរនោះ
នាងគ្មានរំពឹងទៅលើអ្វីផ្សេងទៀតទេ ទោះបីជាកន្លងមកនាងធ្លាប់ ប៉ុនប៉ងធ្វើចំណាកស្រុកតាមបងប្អូនជីដូនមួយថានឹងទៅធ្វើការនៅឯកាស៊ីណូប៉ោយប៉ែយក្រុង
ជាទីដែលអ្នកផ្តល់ប្រឹក្សាឱ្យនាងនិយាយថា
ជាកន្លែង ដែលនាងងាយនឹងរងគ្រោះដោយសារការជួញដូរកម្លាំង
ពលកម្ម និង ផ្លូវភេទក៏ដោយ។ ជាមួយនឹងស្នាមញញឹម ដែលនៅតែបង្កប់នូវក្តីសោកសៅដដែល អានីតា ដែលសព្វថ្ងៃដើរតួជាចៅជាបង និងមើលទៅហាក់កំពុងក្លាយជាម្តាយដ៏ក្មេងខ្ចីរបស់ប្អូនទាំងពីរនេះផង
ក៏បានបន្តឱ្យដឹងទៀតថា ទោះ បីជាម្តាយនាងស្លាប់ទៅហើយក្តី ក៏ពួកនាងនៅតែមិនបានទទួលនូវភាពកក់ក្តៅ
ឬការទទួលខុសត្រូវពីឪពុក ដែលឈ្លក់ងប់ងុលតែរឿងស្រីនេះជាដដែលទេ។នាងនិយាយថា
គាត់មិនដែលបានមកអើតមើលពួកនាងទេ លើកលែងតែស្រីកំណាន់របស់គាត់
ដែលនាងពណ៌នាថា ជាមេរោគធ្វើឱ្យម្តាយនាងធ្លាក់ខ្លួន
ហើយស្លាប់នាពេលបន្ទាប់មកតែប៉ុណ្ណោះដែលពេលខ្លះមកលួចកើបអង្ករពីផ្ទះរបស់នាង
ដែលនាងបម្រុងទុកសម្រាប់ មនុស្សបួននាក់ក្នុងបន្ទុកគ្រួសារដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ ក្រៅពីទុក្ខព្រួយផ្នែកផ្លូវកាយ
ដែលនាងត្រូវប្រឈម និងទ្រាំទ្រលើកំណាត់ផ្លូវដ៏វែងឆ្ងាយទៅមុខទៀតនោះ
នាងក៏ត្រូវរំខានដោយសារអសន្តិសុខផ្លូវចិត្តផងដែរ។ នាងនិយាយថា
ពេលខ្លះនាងក៏មានការបារម្ភ អំពីសុវត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួនខ្លាំងក្លាណាស់ដែរ
ដោយសារក្នុងតំបន់ ដែលនាងរស់នៅសព្វថ្ងៃកាន់តែសម្បូរទៅដោយ
ជនពាល ជនប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀន។ នាងនិយាយថា
ផ្ទះនាងតូចជញ្ជាំងធ្លុះធ្លាយមិនសូវមាំទាំ
នាងសែនខ្លាចចំពោះសុវត្ថិភាពពេលយប់។នាងបន្តទៀតថា
ពេលខ្លះដោយសារតែផ្ទះនាងគ្មានបន្ទប់ទឹកត្រឹមត្រូវនាងស្ទើរតែមិនហ៊ានចុះទៅងូតទឹកនៅអណ្តូងក្បែរផ្ទះរបស់នាង
ព្រោះរាងកាយនាងនឹងត្រូវបានគេមើលឃើញនៅ
ពេលនោះ ឬពេលនាងផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់ ឬចោមពុងសារុង ហើយគេនឹងមានបំណងអាក្រក់
ធ្វើអ្វីផ្តេសផ្តាស មកលើនាងក៏អាចថាបាន។ នាងនិយាយថា នាងខ្លាច និង ព្រួយបារម្ភខ្លាំងណាស់អំពីរឿងនេះ។នាងថា
ការ មាក់ងាយ ដែលអាចកើតឡើងដោយចៃដន្យ
ប្រហែលនឹងអាចធ្វើឱ្យនាងរងគ្រោះក្នុងពេលណាមួយ។
នាងថា នាងចង់បានភាពកក់ក្តៅពីមនុស្សបុរស
ដែលមានការទទួលខុសត្រូវ និង ថ្លៃថ្នូរម្នាក់ ជាជាងរស់នៅជាមួយ ឪពុក ដែលប្រព្រឹត្តល្មើសនឹងច្បាប់ឯកពន្ធភាព
និងដែលមិនដែលស្វែងយល់អំពីសុខទុក្ខ ឬក្តីវេទនារបស់ គ្រួសារនេះ។ អានីតា
និយាយទៀតថា ក្រៅពីជាដើមហេតុ ធ្វើឱ្យគ្រួសារនេះព្រាត់ប្រាសគ្នា
ស្រីកំណាន់របស់ឪពុកនាងនេះ ក៏តែងតែមកលួចដួសបាយពីឆ្នាំង ដែលនាងដាំមិនទាន់ហូបយកទៅអស់ៗដែរ។ នាងបញ្ជាក់ដោយទឹកមុខស្ងួតថា
ស្ត្រីជាប្រពន្ធចុងនេះ
ក៏ជាមនុស្សខ្ជិលច្រអូសក្នុងការប្រកបការងារចិញ្ចឹមជីវិតផងដែរ។
នាងថា នាងមិយល់ថា ហេតុអ្វីបានជាឪពុករបស់នាងគិតតែពីរឿងសប្បាយ
មិនគិតពីអនាគតកូនចៅ បែរជាទុកឱ្យកូនចៅរស់តាមយថាកម្មបែបនេះទេ។
ស្តាប់ការពន្យល់របស់អានីតា ធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកអាណិតនាងជាខ្លាំង។
ខ្ញុំមានបំណងទៅជួបឪពុកនាង ដើម្បីសួរនាំគាត់ខ្លះៗពីបញ្ហានេះ ប៉ុន្តែលេខទូរសព្ទ
ដែលអានីតា ផ្តល់ឲ្យមកខ្ញុំ ខ្ញុំមិនអាច ទាក់ទងបាន។ ខ្ញុំក៏នៅមិនទាន់ដឹងថា តើការលើកឡើងរបស់អានីតា
ជារឿងពិត ឬមិនប្រឌិត ដើម្បីបង្ខូចគេឈ្មោះឪពុកនាង
ឬយ៉ាងណាទេ។ ក្រោយពីសំណេះសំណាល
និងស្តាប់រឿង ដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍របស់នាងមក ខ្ញុំ និងក្រុមការងារបានលានាង
និងម្ចាស់កសិដ្ឋានត្រឡប់មកវិញ។ គ្រាន់តែឮថា
ពួកយើងឡើងមកសម្រាកនៅខេត្តវិញ នាងចាប់ផ្តើមរលីងរលោងទឹកភ្នែក ហាក់មិនចង់ឲ្យពួកយើងចាកចេញទេ។ ប៉ុន្តែ ទឹកចិត្តរបស់នាង មិនអាចឃាត់ឃាំង
ដំណើរបេសកកម្មរបស់ពួកខ្ញុំបានឡើយ។ នៅយប់នោះ នាងបានជិះម៉ូតូឌុប
ឡើងមកខេត្ត សម្រាកនៅក្នុងបន្ទប់ផ្ទះសំនាក់ជាមួយខ្ញុំ។
ប៉ុន្តែពួកយើងមិនបានធ្វើអ្វីគ្នានោះទេ។ ស្ទើរពេញមួយយប់អានីតា គិតតែពីយំ។
នាងកើយដៃខ្ញុំ ឱបខ្ញុំ ទឹកភ្នែករបស់នាងស្រក់លើទ្រូងខ្ញុំ ហើយនិយាយថា
នាងចង់មកភ្នំពេញជាមួយខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំបានពន្យល់
នាងថា មិនអាចធ្វើដូច្នេះបានទេ នាងជាស្រ្តីខ្មែរ ឯខ្ញុំទោះបីមិនទាន់មានភរិយា
តែខ្ញុំមានការងារសមរម្យ ហើយគ្រួសារខ្ញុំក៏ជាគ្រួសារដ៏ពិបាកមួយដែរ
ព្រោះឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ សុទ្ធតែជាអ្នកអភិរក្សនិយដែរ។ ពួកគាត់តឹងតែខ្លាំងរឿងបញ្ហាទំនៀមទម្លាប់
និងប្រពៃណីខ្មែរ។ ពួកគាត់នឹងជំទាស់ដាច់អហង្ការ ឬជេរប្រមាថ ខ្ញុំនិងនាង
ប្រសិនបើខ្ញុំ យកនាងទៅដល់ផ្ទះ ឬក៏ទោះបីខ្ញុំព្យាយាមពន្យល់ពីហេតុផលយ៉ាងណាក្តី។ ប៉ុន្តែ
ខ្ញុំសន្យាថា ពេលដែល មកដល់ភ្នំពេញ ខ្ញុំនឹងជួយរកការងារធ្វើឲ្យនាង
ហើយនឹងជួយឧបត្ថម្ភនាង៣០ដុល្លារក្នុងមួយខែបន្ថែមទៀត។ អានីតា នៅតែយំខ្សឹកខ្សួលរហូត
ហើយ ដៃរបស់នាងកាន់តែឱបខ្ញុំខ្លាំងទៅៗ។
ខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍គិតថា នាងចង់ឲ្យខ្ញុំរួមភេទជាមួយនាងទេ ប៉ុន្តែ
នាងហាក់មានអារម្មណ៍ខ្លាចអ្វីមួយ ឬខ្លាចអ្នកណាធ្វើបាបនាង
នៅពេលខ្ញុំមកភ្នំពេញបាត់។ ខ្ញុំបានសួរនាងថា ប្រសិនបើនាងមកភ្នំពេញជាមួយខ្ញុំ
តើប្អូនៗ ជាពិសេសជីដូនជរារបស់នាង បានអ្នកណាមើលថែ? ហើយចុះយប់នេះ
អ្នកណានៅមើលពួកគេ?។ សំណួរនេះធ្វើឲ្យអានីតា
យំម្តងទៀត។ នាងយកច្រមុះនាងមកត្រដុសដើមទ្រូងខ្ញុំ ហើយបញ្ចេញសំឡេងឈឺតឆតៗ
ហើយនិយាយថា មិនចាំបាច់គិតទេ ព្រោះបើគិត ក៏គ្មានមធ្យោបាយដោះស្រាយដែរ។
មិនយូរមិនឆាប់ ពួកនាងនឹងស្លាប់ទាំងអស់។ នាងនិយាយដោយអួលដើម.ក ថា បើសិនជាខ្ញុំ
ដាច់ចិត្តមកភ្នំពេញចោលនាង ឲ្យខ្ញុំសម្លាប់នាងចោលទៅប្រសើរជាង។ ប៉ុន្តែ
ដោយសារការនិយាយលួងលោមរបស់ខ្ញុំស្ទើរពេញមួយយប់នោះទើបនាងព្រម។ ព្រឹកព្រលឹម មុខនាងឡើងស្លក់
បបូរមាត់ឡើងស្លេក ភ្នែកឡើងរូង ដូចរន្ធបាយខុម។ មុនពេលខ្ញុំចាកចេញពីបន្ទប់ផ្ទះសំណាក់
ខ្ញុំបានផ្តល់ប្រាក់ឲ្យនាងហាសិបដុល្លារ។ នាងគ្មានការរំភើបចំពោះប្រាក់នេះទេ
ប៉ុន្តែនាងទទួលយកពីខ្ញុំ ក៏ដោយសារ ដើម្បីជួយគ្រួសារនាងបានមួយគ្រា។ ពេលទទួលប្រាក់ពីខ្ញុំ អានីតា
ហាក់មិនដាច់ចិត្តចេញពីបន្ទប់ផ្ទះសំណាក់
ហើយព្យាយាម ដោះអាវរបស់នាង ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានឃើញរាងកាយនាង និងរួមភេទជាមួយនាង
ជាការសងគុណ។ ទោះបីស្ថិត
ក្នុងបន្ទប់តែពីរនាក់ក្តី ខ្ញុំមិនបានគិតថានាងចង់លេងល្បិចនោះទេ
ហើយអារម្មណ៍ផ្លូវភេទរបស់ខ្ញុំ ទោះខ្ញុំ ខានរួមភេទយូរក្តី ក៏ខ្ញុំមិនអាច
បណ្តោយឲ្យអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ធ្វើផ្តេសផ្តាសលើនាងបានទេ។ ខ្ញុំ គ្រាន់តែថើបថ្ងាស
ដ៏ក្រអូបរបស់នាង ដើម្បីកុំឲ្យនាងអាក់អន់ចិត្ត បន្ទាប់មក ខ្ញុំទាញអាវបិទ
រាងកាយនាងវិញ រួចបបួលនាងចុះមកក្រោម។ មុនពេលខ្ញុំឡើងរថយន្តចាកចេញពីនាងមកភ្នំពេញវិញ
អានីតា បានស្ទុះមកឱបខ្ញុំ និងថើបខ្ញុំនៅចំពោះមុខមនុស្សរាប់សិបនាក់
នៅមុខផ្ទះសំណាក់ភ្នំខៀវ។ នាងបានស្រក់ទឹកភ្នែកម្តងទៀត
ឯមនុស្សម្នារ ដែលនៅឈរព្រោងព្រាតនោះ បាននាំគ្នាមើលមកខ្ញុំ និងនាងឡើងស្រឡាំងកាំង។ មួយសប្តាហ៍ក្រោយមកទៀត
ពេលខ្ញុំឡើងមកបាត់ដំបងម្តងទៀត ដើម្បីយករបាយការណ៍លម្អិតអំពីកសិដ្ឋាន និងឆ្លៀតយកប្រាក់មកឧបត្ថម្ភឲ្យនាងផង
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំពុំបានជួបនាងទេ។ ស្រ្តីវ័យជាង៣០ឆ្នាំ
ជា ភរិយាម្ចាស់កសិដ្ឋានបាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា អានីតា បានលួចយកប្រាក់របស់គាត់
ជាងបីពាន់ដុល្លាររត់ទៅតាមយុវជនម្នាក់នៅប៉ោយប៉ែតបាត់ទៅហើយ។ ការរ៉ាយរ៉ាប់របស់ស្រ្តីនេះ
ធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញដល់ពាក្យចាស់ ដែលនិយាយទេថា កុំឲ្យជឿលើពាក្យអង្វរ
កុំជឿលើរូបភាពលត់ជង្គង់លើកដៃសំពះអង្វរ និងកុំជឿលើតំណក់ទឹកភ្នែក។ ស្រ្តីនេះ
បានដៀលនាងថា នាងគឺជាមនុស្សថោកទាប ឲ្យមកធ្វើការរកលុយចិញ្ចឹមគ្រួសារហើយ
នៅឆ្លៀតរត់តាមប្រុសចោលប្អូន ចោលជីដូនចាស់ជារទៀត។ តាមទឹកមុខ និងសម្តីរបស់ស្រ្តីនេះ
ខ្ញុំហាក់មិនទាន់ជឿនៅឡើយទេ ព្រោះខ្ញុំនៅចាំសម្តីរបស់ស្រ្តីនេះថា គាត់មិនហ៊ានទៅណាឆ្ងាយពីកសិដ្ឋានទេ
ព្រោះខ្លាចគេលួចប្តីគាត់។ គាត់លួចត្រឹមទ្រព្យសម្បត្តិគឺមិនខ្វល់ឡើយ ឯរឿងពិបាកបំផុត
គឺរឿងលួចប្តី។ ខ្ញុំគិតថា ស្រ្តីនេះអាចប្រឌិតរឿងអាក្រក់
ដើម្បីរឿងអាថ៌កំបាំងអ្វីមួយ។ ការនិយាយបែបនេះរបស់ខ្ញុំ
គឺខ្ញុំចង់សំដៅលើអានីតា ដែលតែងតែធ្វើការតែពីរនាក់របស់គាត់
នៅកន្លែងស្ងាត់កំបាំង ហើយខ្ញុំគិតថា ការធ្វើបែបនេះ អានីតា
ប្រឈមនឹងការចាប់រំលោភពីបុរសនេះខ្លាំងណាស់។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនអាចនិយាយប្រាប់ នាងឲ្យចាកចេញបាន ព្រោះសំអាងថា ស្រ្តីនេះ ជាមិត្តភក្តិម្តាយនាង។
មិនអស់ចិត្ត ខ្ញុំក៏បានសាកល្បងជិះរថយន្តឈ្នួលទៅប៉ោយប៉ែតតាមរកនាង។ ពេលទៅដល់ប៉ោយប៉ែត
ខ្ញុំមិនអាចរកនាងឃើញទេ ព្រោះទីក្រុងប៉ោយប៉ែតគួរសម
និងមានមនុស្សចេញចូលទៅមកពីថៃច្រើនស្អេកស្កះ។ អាជ្ញាធរដែនដី
គ្មានទិន្នន័យចំនួនមនុស្សស្នាក់នៅច្បាស់លាស់។ ខ្ញុំបានទៅអង្គុយរង់ចាំច្រកចេញទៅថៃ
អង្គុយចាំនៅកន្លែងកាស៊ីណូ ក្រែងនាងទៅធ្វើការនៅទីនោះ។ មួយថ្ងៃ ពីរថ្ងៃ
ខ្ញុំនៅតែមិនអាចរកអានីតា ឃើញ ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្ត
អាក់អន់ចិត្តចំពោះខ្លួនឯងហាក់ស្តាយក្រោយ។ ល្ងាចខ្លះ ខ្ញុំចូលទៅកន្លែងកម្សាន្តមាត់អូរជ្រៅ
ដើម្បីរកមើលនាងបន្តទៀត ប៉ុន្តែ នៅតែគ្មានប្រយោជន៍។
ដោយសារដើរកនាងច្រើនថ្ងៃហើយនៅតែមិនឃើញ និងដោយសាររកកលចង់គ្រុនផង
ខ្ញុំក៏ចូលទៅកន្លែងម៉ាស្សា ដ៏តូចចង្អៀត គ្មានផាសុខភាពមួយ នៅផ្សារអគ្គ។ ខ្ញុំបានជួបនាង
នៅក្នុងហាងម៉ាស្សា ដ៏តូចចង្អៀត និងមិនទំនើបមួយនេះ។ នាងគឺជាសរីម៉ាស្សា ឲ្យខ្ញុំដោយផ្ទាល់ដៃ។ ខ្ញុំបានសួរនាង
ពីរឿងនេះ នាងប្រាប់ខ្ញុំថា នាងត្រូវបុរសម្ចាស់កសិដ្ឋានចាប់រំលោភបានពីរដង
ហើយក្រោយមកប្រពន្ធរបស់បុរសនេះ ខ្លាចបែកការដល់អ្នកដទៃ និងខ្លាចបុរសនេះងប់ស្រលាញ់នាងជាង
ប្រពន្ធបុរសនេះ ក៏ធ្វើជាចោទប្រកាន់ថា នាងលួចលុយ ហើយបណ្តេញនាងចេញពីកសិដ្ឋាន។
នាងនិយាយទាំងយំទៀតថា ការពិតស្រ្តីរូបនេះ យល់ព្រមឲ្យនាងមកធ្វើការជាមួយ
ក៏ព្រោះតែចង់ឲ្យប្តីនេះរំលោភនាងដែរ។ គឺគេចង់ឲ្យប្តីគេអាចរួមភេទជាមួយក្មេងស្រ្តី
ដែលនៅហ្សីន ជាជាងឲ្យប្តីទៅរកស្រីខាងក្រៅ នៅតាមហាង ឬក្លិបកម្សាន្ត
ដែលប្រឈមនឹងការឆ្លងរោគ។ នាងថា ពេលខ្លះស្រ្តីរូបនេះ
ហាក់ផ្តល់ឱកាសឲ្យនាងនៅតែពីរនាក់ប្តី ដើម្បីឲ្យប្តីនេះ បានរំលោភនាងផងដែរ។ នាង
ក៏បានរ៉ាយរ៉ាប់ប្រាប់ខ្ញុំផងដែរថា នាងមកដល់ទីនេះ ទើបតែបានប្រំាថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ
ហើយនាងបានរួមភេទជាមួយបុរសៗ បានប្រេមាណជាងម្ភៃនាក់។ នាងថា ក្នុងមួយថ្ងៃ
នាងត្រូវតែរួមភេទ ទាំងដោយបង្ខំ និងមិនបង្ខំជាមួយបុរស ដែលនាងមិនបានស្រលាញ់ឬពេញចិត្ត
យ៉ាងហោចពីបី ទៅ៧នាក់ដែរហើយក្នុងម្នាក់ នាងត្រូវចំណាយពេលពីម្ភៃទៅសាមសិបនាទី
ជាថ្នូរនឹងប្រាក់ពីររយបាតទៅបីរយបាត ឬស្មើនឹងពីពីរទៅបីម៉ឺនរៀល ឬប្រំាដុល្លារ។
នាងថា បុរសៗនៅប៉ោយប៉ែត មិនសូវមានមនោសញ្ចេតនាទេ មើលទៅច្រើនតែអ្នកប្រើប្រាស់ថ្នាំញៀន
ហើយមករកនាងនៅពេលពួកគេស្រវឹង។ ឮសម្តីរបស់នាង ខ្ញុំនិយាយអ្វីក៏លែងចេញ
បានត្រឹមតែមើលមុខនាង ទាំងសោកស្តាយ ដែលមិនបានជួយនាង។ ក្រោយពីម៉ាស្សារួច
ខ្ញុំក៏បបួលនាង ទៅទទួលអាហារនៅព្រំដែន។ ខ្ញុំសាកល្បងព្យាយាមនិយាយជាមួយពីនេះពីនោះ
ដើម្បីឲ្យនាងបំភ្លេចរឿងរ៉ាវនៃការឈឺចាប់ទាំងឡាយ តែនាងហាក់មិនអាចបំភ្លេចបាន។
ខ្ញុំក៏ចង់ប្រាប់នាងដែរថា ខ្ញុំនឹងជម្នះយកនាងមកនៅភ្នំ
ពេញជាមួយគ្រួសារខ្ញុំ
និងបន្ទាប់មក ខ្ញុំនឹងសុំរៀបការជាមួយនាង ប៉ុន្តែ ពេលនេះ បានផ្លាស់ប្តូរអស់។
នាងនិយាយហាក់មិនចាប់អារម្មណ៍និងសម្តី របស់ខ្ញុំ ។ អារម្មណ៍របស់នាង
លែងបង្ហាញពីការស្និទ្ធស្នាលជាមួយខ្ញុំ។ នាង ហាក់ព្រងើយកន្តើយ ហើយនិយាយថា
នាងចង់រៀបការ និងរស់នៅបម្រើមនុស្សម្នាក់ តែនាងហាក់គ្មានសំណាង និងមានសិទ្ធិនឹងស្រលាញ់គេបាន។
ស្តាប់ទៅ ខ្ញុំហាក់ដឹងថា នាងកំពុងនិយាយសំដៅលើខ្ញុំ តែមិនហ៊ានរំខាននាង
ខ្ញុំនៅតែព្យាយាមនិយាយពង្វាង ធ្វើយ៉ាងណា ឲ្យនាងយល់ពីការស្តាយរបស់ខ្ញុំ
និងយល់ពីបំណងល្អរបស់ខ្ញុំ។ នៅក្នុងបន្ទប់ផ្ទះម៉ាស្សា
ដ៏មានក្លិនផ្តុស និងឆ្អេះ អានីតា បានបបួល ឲ្យខ្ញុំរួមភេទជាមួយនាង ដើម្បីឲ្យនាង
អាចបានកម្រៃបន្ថែមពីលើថ្លៃម៉ាស្សា បន្ថែមទៀត។ នាងថា តម្លៃម៉ាស្សា បានត្រឹមតែ១៨០បាត
ឬស្មើនឹងមួយម៉ឺនប្រាំបីពាន់រៀលនេះ មិនអាចធ្វើឲ្យនាងផ្ញើទៅប្អូន និងជីដូននាងបានទេ
ព្រោះ ម្ចាស់ផ្ទះម៉ស្សា គេបានដកយកអស់ មួយម៉ឺនរៀលទៅហើយ។ ខ្ញុំមានបំណង ថា នឹងផ្តល់ឲ្យនាងចំនួនម្ភៃ
ទៅសាមសិបដុល្លារ ដោយមិនបាច់រួមភេទជា មួយនាង ប៉ុន្តែ ពេលខ្ញុំនិយាយជាមួយនាង
នាងបានបដិសេធ។ នាងថា នាងមិនយកប្រាក់ ឬទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គេ
ដោយមិនបានធ្វើអ្វីជាប្រយោជន៍ដល់គេនោះទេ។
ឮសម្តីនាងបែបនេះ ខ្ញុំក៏នៅស្ងៀម ហើយគិតថា នឹងរកមធ្យោ បាយរំដោះនាងចេញពីពិភពដ៏អាប់អួរនេះ
ឬអាចខ្ញុំនឹងរៀបការជាមួយ នៅ ពេលណាមួយ ដែលនាងយល់ព្រមរៀបការជាមួយខ្ញុំ។
No comments:
Post a Comment