រឿង អាយ៉ង
តាប្រុញ ជាចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យអាយុជាង៧០ឆ្នាំម្នាក់។គាត់ជាមន្រ្តីវប្បធម៌ចូល និវត្សរ៍កាលពីយូរ មកហើយ តែគាត់នៅតែស្រលាញ់វិស័យសិល្បៈ។គាត់ជាអ្នកជំនាញ ខាងផ្នែកដាប់ និងឆ្លាក់ស្បែកគោ ធ្វើជាល្ខោន អាយ៉ង។
ថ្ងៃមួយ
ខណៈគាត់កំពុងដាប់ដួចរាល់ដង ស្រាប់តែចៅប្រុសរបស់គាត់អាយុ១៣ឆ្នាំបានមកលេង
ហើយវាបានឈរមើលយ៉ាងយូរ មុនសួរគាត់ថា កំពុងធ្វើអី?។ គាត់បានប្រាប់ទៅវាវិញថា គាត់កំពុងដាប់
ឆ្លាក់រូបអាយ៉ង សម្រាប់ ល្ខោនស្បែក។ ចៅរបស់តាប្រុញ
នៅតែដេញដោលសួរថា តើហេតុអីបានជាវាមានរូបរាងដូចជាមនុស្សដែរ?។ តាប្រុញប្រាប់ចៅថា
មកពីមនុស្សជាអ្នកបង្កើតវា ជាអ្នករៀបចំកំណត់ភ័ព្វសំណាងឲ្យវា។
វាមានរូបរាង គ្រាន់តែស្រដៀង តែមិនដូចជាមនុស្សទេ។ វាមានមាត់ (តាប្រុញ និយាយដោយយកដៃចង្អុល
បង្ហាញផង) មានត្រចៀក មានដៃ មានជើង មានពោះ មានក្បាល មានសក់ មានភ្នែកដូចជាមនុស្សដែរ។ តែចៅត្រូវចាំណា ទោះបីជាវាមានដៃជើង និងមានអ្វីៗ មួយចំនួនដូចជាមនុស្សក៏ដោយ
តែវាមិនអាចធ្វើអ្វីបានដូចជា មនុស្សទេ ជើងវាមិនអាចដើរបាន ដូចមនុស្ស ដៃវាក៏មិនអាចធ្វើការ បានដូចជាមនុស្ស
មាត់វាមិនអាចហារស្តីបានដូចជាមនុស្ស ភ្នែកវាមិនអាចមើលឃើញអ្វីល្អអាក្រក់ដែរ ហើយវាអាចដើរបាន ឬធ្វើការបាន គឺដោយសារការបញ្ជា ឬការញាក់ទាញពីមនុស្សប៉ុណ្ណោះ។ ជាពិសេស វាពុំមានខួរក្បាល សម្រាប់គិតដូចជាមនុស្សទេ។ មាត់វា និយាយតែតាមអ្វី ដែលមនុស្សញាក់ ឬទាញ រួមទាំងការបញ្ចូលសំឡេងផង។ និយាយឲ្យចំ វាធ្វើអ្វីៗបាន តែតាមមនុស្សបញ្ជាប៉ុណ្ណោះ
វាគ្មានវិញ្ញាណ គ្មានការពិចារណាអីដូចមនុស្សទេ។ បើវាធ្វើអ្វីៗ តាមតែមនុស្សបញ្ជាចឹង
តាខំប្រឹងធ្វើវាធ្វើអី? បានប្រយោជន៍អីទៅតា? (ចៅ របស់តាប្រុញសួរ)។ ភ្លាមនោះតាប្រុញឆ្លើយថា តាធ្វើវា ព្រោះវាបម្រើឲ្យផលប្រយោជន៍តា។ តាជាអ្នកសិល្បៈ តាចូលចិត្តវា តាត្រូវតែអភិរក្សវា។ចុះចៅ
ទៅថ្ងៃអនាគត ចង់ធ្វើដូចឧបករណ៍ អាយ៉ងនេះទេ? ចៅតាប្រុញគ្រវីក្បាល
ហើយឆ្លើយថា មិនទេតា ព្រោះមើលទៅអ្វីៗ ចាំតែធ្វើតាមបញ្ជាគេ។ គេឲ្យយំយំ
គេឲ្យសើចសើច ជួនគេឲ្យដើរ ទើបដើរបាន។បន្ទាប់មក ចៅតា ប្រុញ សួរមកតាប្រុញវិញថា តា តើការសម្រេចចិត្ត របស់ចៅត្រូវទេតា?។ តាប្រុញសើចញឹមៗ
ហើយឆ្លើយថា ត្រូវម្យ៉ាងដែរណាចៅ ព្រោះយើងជាមនុស្ស មិនមែនជាអាយ៉ងឧបករណ៍
ល្ខោនស្បែករបស់តំណែលពីបុរាណនេះទេ។ ចៅមានខួរត្រូវគិត មានជើងត្រូវដើរ មានដៃ ត្រូវធ្វើការ មានមាត់ត្រូវតែនិយាយ និងមានភ្នែក ត្រូវតែមើល
មានត្រចៀក ត្រូវតែស្តាប់
មិនត្រូវ ចាំតែថាតាមគេ ចាំតែដើរតាមគេញាក់ខ្សែ ដូចអាយ៉ងនេះទេ។ ចៅតាប្រុញញញឹម
ហើយងក់ក្បាល
ទទួល យកដំបូន្មានរបស់តាប្រុញ បាទតា
ខ្ញុំនឹងចាំសម្តីតា ជានិច្ច។អរគុណ លោកតា…។និយាយហើយ ចៅតា ប្រុញ ក៏ដើរចេញទៅវិញ។
No comments:
Post a Comment